Αγκάλιασέ με, μάνα του θορύβου. Βρες μου έναν τόπο να κρυφτώ. Φοβάμαι τη φωνή μου. Το πρόσωπό μου το μισώ.
Author: Χάρης Γαρουνιάτης
Billy Collins | Εισαγωγή στην ποίηση
Τους ζητώ να πάρουν ένα ποίημα και να το κρατήσουνε ψηλά στο φως σαν φιλμ χρωματιστό ή ν’ ακουμπήσουνε το αυτί τους στο μελίσσι του. Λέω, ρίξτε ένα ποντίκι μες στο ποίημα και δείτε το ν’ αναζητά την έξοδο, ή περπατήστε στο δωμάτιο του ποιήματος ψαύοντας τους τοίχους για το φως. Θέλω -τους λέω- να…
Adrienne Rich | Τι σόι καιροί είναι αυτοί
Υπάρχει ένα μέρος ανάμεσα σε δυο συστάδες δέντρων όπου η χλόη φύεται ανηφορικά και ο παλιός επαναστατικός δρόμος σταματά στις σκιές δίπλα σ’ ένα κτίριο συγκεντρώσεων εγκαταλελειμμένο από τους εκδιωγμένους που εξαφανίστηκαν σ’ εκείνες τις σκιές. Έχω περπατήσει εκεί, έχω μαζέψει μανιτάρια στην άκρια του τρόμου, αλλά μη γελιέσαι αυτό δεν είναι ποίημα ρωσικό, δεν…
Billy Collins | Σχετικά με τους θανάτους των φίλων [απόσπασμα]
Είτε απλώς πεθαίνουν είτε αρρωσταίνουν και πεθαίνουν από την αρρώστια ή αρρωσταίνουν, αναρρώνουν, και μετά πεθαίνουν από κάτι άλλο, ή αρρωσταίνουν, φαίνεται πως αναρρώνουν, και μετά πεθαίνουν απ’ το ίδιο πράγμα, από την αρρώστια που επιστρέφει για άλλη μια δαγκωματιά μέσα στο δάσος των στερνών σου ωρών.
Charles Simic | 2 ποιήματα
παιδί θαύμα μεγάλωσα σκυμμένος σε μια σκακιέρα. Λάτρευα τη λέξη ματ. Τα ξαδέρφια μου όλα φαίνονταν ανήσυχα. Ήταν ένα μικρό σπίτι κοντά σ’ ένα ρωμαϊκό νεκροταφείο. Άρματα & αεροπλάνα τράνταζαν τα τζάμια του. Ένας συνταξιούχος καθηγητής αστρονομίας μ’ έμαθε να παίζω. Πρέπει να ήταν το 1944. Στο σετ που χρησιμοποιούσαμε τα μαύρα πιόνια είχαν…
Frank O’Hara | το να πιω μαζί σου κόκα-κόλα
μου φαίνεται καλύτερη ιδέα απ’ το να πάω στο Σαν Σεμπάστιαν, στο Ιρούν, στην Αντάι, στο Μπιαρίτς, στην Μπαγιόν ή απ’ το να νιώθω ναυτία στην Travessera de Gràcia στη Βαρκελώνη εν μέρει επειδή στο πορτοκαλί μπλουζάκι σου μοιάζεις σαν ένας πιο χαρούμενος άγιος Σεβαστιανός εν μέρει λόγω του έρωτά μου για σένα, εν μέρει…
Wisława Szymborska | ΑΒΓ
ποτέ δε θα μάθω πια τι πίστευε για μένα ο Α. Αν τελικά ο Β. με συγχώρεσε. Γιατί ο Γ. υποκρινόταν ότι όλα ήταν εντάξει. Τι ρόλο έπαιξε ο Δ. στη σιωπή του Ε. Τι προσδοκούσε ο Ζ., αν προσδοκούσε κιόλας. Γιατί η Η. το ‘παιζε ανήξερη, ενώ γνώριζε πολύ καλά. Τι είχε να κρύψει…
Walt Whitman | ξάστερα μεσάνυχτα
αυτή είναι η ώρα σου, ψυχή, η ελεύθερή σου πτήση μες στο άρρητο μακριά από τα βιβλία, μακριά απ’ την τέχνη, η μέρα τελειωμένη, το μάθημα παρμένο φέρνοντας μπροστά εσένα, σιωπηλή & ατενίζουσα, σκεπτόμενη τα θέματα που πιο πολύ αγαπάς: νύχτα, ύπνος, θάνατος & αστέρια
Charles Bukowski | 2 ποιήματα
η μεγαλοφυΐα του πλήθους υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος βία παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει τον οποιονδήποτε στρατό μια οποιαδήποτε μέρα & οι καλύτεροι στο φόνο είναι εκείνοι που κηρύττουν εναντίον του & οι καλύτεροι στο μίσος είναι εκείνοι που κηρύττουν την αγάπη & οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι εκείνοι που κηρύττουν την…
Max Ritvo | το επόμενο ραντεβού σου μόνη
η σκηνή είναι άδεια. Πώς τη γεμίζεις; Με μουσική. Οι λέξεις θα ‘ναι το έργο & η μελωδία το σώμα που θα κουβαλά τις λέξεις τρέμοντας με δάκρυα η πετσέτα σκισμένη έτσι ώστε ό,τι εκείνος θέλησε κρυμμένο ν’ αποκαλυφθεί — εκεί που η σάρκα του είναι σαν καρδιά μελανιασμένη. Αν θελήσεις να με δεις θα…
χάρης γαρουνιάτης 