Υπάρχει ένα μέρος ανάμεσα σε δυο συστάδες δέντρων όπου η χλόη φύεται ανηφορικά
και ο παλιός επαναστατικός δρόμος σταματά στις σκιές
δίπλα σ’ ένα κτίριο συγκεντρώσεων εγκαταλελειμμένο από τους εκδιωγμένους
που εξαφανίστηκαν σ’ εκείνες τις σκιές.
Έχω περπατήσει εκεί, έχω μαζέψει μανιτάρια στην άκρια του τρόμου, αλλά μη γελιέσαι
αυτό δεν είναι ποίημα ρωσικό, δεν πρόκειται για κάπου αλλού αλλά για εδώ,
που η χώρα μας πλησιάζει στην αλήθεια και τον τρόμο της,
στους τρόπους της να κάνει τους ανθρώπους να εξαφανίζονται.
Δεν θα σου πω πού είναι το μέρος, το σκοτεινό πλέγμα του δάσους
που συναντά την ακηλίδωτη κορδέλα φωτός —
στοιχειωμένα σταυροδρόμια, σηπτικός παράδεισος:
Γνωρίζω ήδη ποιος προτίθεται να το πουλήσει, αγοράσει, εξαφανίσει.
Κι αφού δεν θα σου πω πού είναι, τότε γιατί μιλάω καν;
Γιατί ακόμη ακούς, γιατί σε καιρούς σαν αυτούς
και μόνο που μ’ ακούς, είναι απαραίτητο
να μιλάω για τα δέντρα.
χάρης γαρουνιάτης 